Rozdział 2

 

Gdy Syriusz i Regulus znaleźli się w salonie, pierwszą rzeczą jaką zauważyli było to, że pomieszczenie zostało odświętnie ozdobione. Z lękiem spojrzeli na siebie.
To mogło oznaczać tylko jedno. Dziadkowie.
— Reg, może...
— Nie, zostanę. Poza tym, jeśli mnie nie będzie…
— Ja sobie poradzę, Reg. Idź, powiem matce, że cię nie znalazłem.
— Dobra. — Popatrzył niepewnie na brata. — Do zobaczenia wieczorem.
— Zostań u przyjaciół. Zobaczymy się w Hogwarcie. — Przytulił Regulusa i uśmiechnął się do niego blado, po czym patrzył jak ten znika w kominku.

Syriusz zaniósł zakupy do sypialni i poszedł do łazienki. Rozebrał się i wszedł do pustej wanny. Ciepła pachnąca woda, zaczęła się lać niemal w tym samym momencie.
Zamknął oczy i przypomniał sobie Toma. Ten przystojny, szczupły mężczyzna, i jego wspaniały pocałunek całkowicie zawładnęły jego umysłem. Gdyby wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia, powiedziałby, że to właśnie to!
Do tej pory nie miał szczęścia, ale teraz za wszelką cenę postanowił spróbować poznać i zatrzymać tego mężczyznę.
Jego dłoń instynktownie przesunęła się do ust, jakby chciał poczuć usta Toma na swoich. Druga powędrowała znacznie niżej i powoli zaczął nią poruszać, po wciąż jeszcze leżącym penisie.

Po powrocie do Twierdzy, Tom nie zważając na kilku swoich popleczników zamknął się w gabinecie i zasiadł przy biurku.
Wyjął czysty zdobiony pergamin i po chwili bezczynnego patrzenia, pochylił się i zaczął pisać.

          Syriuszu
Twoje imię jest piękne i niespotykane.. Tak jak ty.
Nim jednak wyznam Ci moje niespodziewane, ale całkiem prawdziwe uczucie, 
musisz wiedzieć o mnie więcej. Ja o Tobie również.
Chociaż wolałbym rozmawiać z Tobą osobiście. 
Naprawdę nie jestem dobry w pisaniu listów, a miłosne nie wychodzą mi w szczególności.
Chciałbym zaprosić Cię na kolację. Mam niewielkie mieszkanie w Hogsmeade. Pierwszy weekend Hogwartu. Bo jeszcze się uczysz, prawda? 
A co do moich uczuć. Gdy Cię zobaczyłem, poczułem się jakby czas się zatrzymał. Nie mogłem oddychać. Jesteś piękny, nie piszę przystojny, bo to nie byłaby prawda. Ty zapierasz dech w piersiach. Chciałbym mieć Cię na własność, ale Twój wiek i nasze być może długotrwałe rozstania na razie na to nie pozwalają. 
Proszę byś to przemyślał.
Myśl również o mnie i nie zapomnij tego momentu, gdy nasze usta zetknęły się i gdy oddałem Ci swoje serce.

                                                                                                  Tom 

 

Po skończeniu listu, przeczytał go bez przekonania i odłożył. Chętnie oddałby się wspomnieniom, niestety  miał dużo pracy. Bycie Czarnym Panem, powoli dawało mu w kość. Zaczynał być zmęczony.

Syriuszowi nie było dane nacieszyć się kąpielą.
— Panicz lepiej się pospieszy, Państwo się denerwują. — Usłyszał głos jednego ze skrzatów domowych.
— Tak, już idę — przełknąl w obawie ślinę i wstał.
To będzie długi dzień.
Ubrał najlepsze ciuchy i powolnym krokiem przeszedł do salonu.
— Jesteś wreszcie! — Od progu powitała go wściekła matka. — Gdzie twój brat?
— Został zaproszony do Parkinsonów...
— Dobrze, nie powinno się im odmawiać. A ty?
— Nie — szepnął i spuścił głowę.
— Oczywiście! Ty, chłopcze jesteś jednym wielkim błędem — ojciec stanął przed nim i wymierzył mu policzek. Syriusz nie wydał z siebie żadnego dźwięku, nie odwrócił też głowy, chociaż cios był mocny. — To, że nasza rodzina jest szanowana nie znaczy, że możemy odrzucać przyjaźń nam podobnym. Zrozumiałeś?
— Tak, ojcze.
— Dobrze. Twoi dziadkowie mieli nas odwiedzić, ale zatrzymały ich inne sprawy. Dlatego my wychodzimy. A ty.... — Wiedział co się teraz stanie. Jeśli ojciec miał taką minę oznaczało to lochy. — Oddaj mi różdżkę. — Zrobił to bez ociągania się. — A teraz zejdź mi z oczu. Stworek otrzymał polecenie przypilnowania cię i karania.
— Oczywiście — pochylił głowę i wściekły opuścił salon.
Tylko raz się zbuntował. Po czym, na kilka miesięcy wylądował w szpitalu. Od tej pory wolał nic nie mówić i poddawać się karze. Zresztą już tu i tak nie wróci. Z tą myślą zamknął się u siebie, prosząc w duchu, żeby inne skrzaty zajęły Stworka.

Gdy tylko zamknął za sobą drzwi zobaczył, że przez otwarte okno wleciał czarny jastrząb. Obok niego leżał pergamin, wziął go szybko i uśmiechnął się, a po przeczytaniu zabrał się za odpisywanie.

                        Tom
Nie byłem pewny, czy napiszesz.
Jestem bardzo szczęśliwy i zaszczycony. Tak, chętnie się z Tobą spotkam.
Ty sam jesteś dla mnie ideałem męskości.
Moje serce również należy do Ciebie i tylko do ciebie.
Do szybkiego zobaczenia

                                                Syriusz


Oddał list jastrzębiowi i rozmarzonym wzrokiem patrzył w ślad za nim.