Rozdział 6

Syriusz cały tydzień chodził jak na szpilkach. Nie mógł skupić się na żadnej lekcji.
Pozostawało jeszcze to, że obiecał bratu, iż James zostawi w spokoju Severusa. Powoli kończyły mu się wymówki.

— Syri! —  Regulus podbiegł do niego w piątkowy poranek.
— Co tam, młody? — zapytał zmęczony po kolejnej, nieprzespanej nocy. Nie dostał ani jednego listu od Toma. On sam poddał się dzisiaj rano. Było niemal pewne, że mężczyzna o nim zapomniał.
— Potrzebuję trochę pieniędzy. Wybieram się z Severusem na weekend do wioski. — zarumienił się ostro.
— Reg... No dobra, ale lepiej żeby cię nie przyłapali. — Sięgnął do torby, wyjął z niej niewielką sakiewkę i wręczył bratu. — Ty i on?
— Mam nadzieje, że tak, bo już nie mogę wytrzymać. — Nerwowo poprawił szatę.
— Tylko uważaj na siebie, to nie jest zabawa. — Wypowiadając te  słowa, czuł się bardzo głupio, bo co on niby wiedział o seksie? A i tym razem wydawało się, że nic z tego i jego młodszy brat straci dziewictwo jako pierwszy. To było przygnębiające, ale cieszył się szczęściem młodego.
— Nie martw się o mnie — Regulus uśmiechnął się do niego. — A ty?
— Tom zmienił zdanie — odpowiedział ze smutkiem.
— W takim razie nie wie, co traci — szepnął i przytulił brata. — Lecę szukać Severusa. A ty się nie przejmuj, jeszcze znajdziesz kogoś, kto cię doceni. — I już go nie było.
— Syriuszu. — Remus położył mu dłoń na ramieniu. — Widać, że coraz więcej cię trapi.
— To nic, przyjacielu. Po prostu źle ostatnio sypiam. — Posłał mu blady uśmiech i ruszył przed siebie.

Tom tymczasem bardzo cierpiał. Podjął bardzo nieprzemyślaną decyzję, by samemu podjąć się rozmów z olbrzymami. No i teraz był tak pobity, że z trudem się poruszał. Właściwie to dopiero dzisiaj udało mu się usiąść.
— Lucjuszu — odezwał się słabo.
— Tom, nie powinieneś się podnosić — odezwał się jego przyjaciel.
— Jaki mamy dzisiaj dzień? — zapytał nie zwracając uwagi na jego troskę.
— Piątek — odpowiedział podchodząc do niego z eliksirem.
— Syriusz — wyszeptał, opadając na poduszkę.
— Jest w szkole. — Lucjusz uśmiechnął się do niego dobrotliwie. — Tom, nie powinieneś był tego robić, wiesz przecież, że nie można rzucić na nich zaklęcia.
— Musimy się pospieszyć. Dumbledore niemal osiągnął już swój cel...
— To cię wykończy! — Pokręcił głową. — Tom, nie uda ci się zmienić świata. No i  pomyśl o Syriuszu.
— Dla niego chcę to przyspieszyć!
— Dam ci radę, Blackowie są bardzo dumni i łatwo ich do siebie zrazić. Dlatego wypij eliksir, postawi cię na nogi. A pierwsze, co zrobisz, to napiszesz do swojego chłopca. — Podał mu buteleczkę: — Do dna — zachęcił.
Tom bardzo niechętnie wypił paskudny w smaku eliksir, krzywiąc się przy tym okropnie.
— Podaj mi pergamin — poprosił po chwili.
— Zostawię cię samego, niech skrzat go wyśle. — Po tych słowach podał mu pergamin i pióro, poczym spokojnie wyszedł.

Syriusz miał dzisiaj szczęście w nie szczęściu. Szedł sobie pustym korytarzem. Udało mu się przekonać nowego profesora od Obrony Przed Czarną Magią, że źle się czuje i ten w swojej naiwności wysłał go do skrzydła szpitalnego. Idąc tak korytarzem natknął się na Severusa.
— Black — przywitał się ze złośliwym uśmiechem.
— Jeśli tak witasz mojego brata, to nie wiem, co on w tobie widzi — powiedział nie bez kpiny, na co tamten zbladł. — Tak, wiem. Reg powiedział mi pod koniec wakacji.
— To dlatego ty i Potter...
— Tak, prosił mnie o to więc robię, co mogę. Właściwie dobrze, że cię spotkałem. Wybierasz się z nim do wioski?
—Tak... — Severus uniósł brwi.
— Reg planuje... Sam wiesz.
— Black... Syriuszu...To nie jest twoja sprawa, ale ja i twój brat spotykamy się od roku. I to nie jest tylko kaprys. Nie wiązałbym się z twoją rodziną z powodu kaprysu.
— Wierzę. Ale jesteś starszy i to na tobie spoczywa odpowiedzialność...
— Jeśli go skrzywdzę, osobiście każę ci siebie ukarać — posłał mu niewyraźny uśmiech i odszedł.
To może nie do końca go przekonało, ale było już lepiej. Snape był, jaki był ale honoru nie można mu było odmówić.
Nie miał już zamiaru  wracać na lekcje a, że były to ostatnie zajęcia przed obiadem, wrócił do dormitorium. Tam wyjął z kufra listy od Toma, usiadł na łóżku i zaczął czytać ze łzami w oczach. Przecież obiecał, że będzie pisał codziennie. A Syriusz już kilka razy pytał, czy aby na pewno wszystko dobrze. Dziś rano nie wysłał nic. Wczoraj wieczorem napisał tylkokrótką notkę z pożegnaniem. Nie chciał cierpieć.

Tom nie wiedział jak zacząć, nie wiedział też że Syriusz do niego pisał. Nic tu nie dotarło. Zamknął oczy i przypomniał sobie twarz ukochanego. Uśmiechnął się mimowolnie i w końcu zaczął list.

Syriusz postanowił spalić niepotrzebne pergaminy. W tym celu ułożył je w kominku i stał przez chwilę przy małym stosiku. Przeklinał się za to, że był taki głupi.
I gdy już miał wypowiedzieć zaklęcie, kątem oka zobaczył jak za oknem na parapecie przysiada jastrząb. I to nie byle jaki, był to ptak Toma.
Bardzo zaskoczony, z mieszaniną szczęścia i obawy wpuścił go do środka. Gdy już odebrał list długo nie wiedział, co zrobić. Wpatrywał się w niego i w końcu, z głośno bijącym sercem postanowił go otworzyć

                                               Kochany Mój
 Wybacz mi. Wiem, że obiecałem, ale sytuacja mi na to nie pozwoliła. Zostałem zaatakowany, ale już mi lepiej. Myślałem o Tobie. I mimo tego, że nie jesteś ze mną fizyczni,e noszę Cię w sercu. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. A jeśli nie, zrobię wszystko by Ci to wynagrodzić. 
Jeśli wciąż mnie chcesz będę jutro wieczorem w Hogsmeade.  Mam szczerą nadzieję, że Cię tam spotkam. Myślę, że odpowiednim miejscem będzie kawiarnia Magiczna Runa, około dziewiętnastej. Zastanów się, bo na noc nie wrócisz do szkoły, chcę byś był pewny swojej decyzji. 
             Światło Mego Życia do zobaczenia jutro
                                                                                         
                                                                      Twój na zawsze, Tom.


Syriusz głośno przełknął ślinę. Przez swoją niecierpliwość, straciłby coś pięknego. No i znowu uśmiechnęło się do niego szczęście. Tom nie dostał wcześniejszych listów. 

Teraz pozostało mu tylko czekać na jutrzejszy wieczór. I na to, co się prawdopodobnie stanie. Był pewny swojej decyzji i wiedział, że nikt i nic go nie  powstrzyma.

############

beta: justusia7850