Rozdział 21

Syriusz wiedział, że brat w końcu o to zapyta,
Nie`spodziewał się jednak, że zrobi to tak szybko. Popatrzył ze strachem na ukochanego, ale ten nic nie powiedział dając mu całkowitą swobodę, ale też nie odchodząc. Chciał być przy nim, a Syriusz potrzebował go bardziej niż przed kilkoma minutami, gdy wyznawał im prawdę
-Reg co wiesz?- Zapytał w końcu nie patrząc na brata
-Tylko tyle że Sev wysłał komuś stąd list, a wcześniej rozmawiał z tobą- powiedział wpatrując się w Voldemorta. Nie tak go sobie wyobrażał. Mężczyzna siedział obok jego brata i trzymał go za rękę cicho oferując wsparcie.
-Tak, gdy Severus powiedział mi co zrobił ojciec byłem wściekły i ... ja chciałem ich zabić- przytulił się do ukochanego- zmieniłem się w Łapę i...
-Zabiłeś ich?- Zapytał cicho Regulus, a gdy brat przecząco pokręcił głową wypuścił z ulgą powietrze i uspokoił się trochę. Nie chciałby, żeby brat został mordercą, nawet jeśli rodzicom się należało
-Ale chciałem, tylko Lucjusz i Rudolf mnie powstrzymali. Cudem- przyznał- Obudziłem się tu, i przez parę sekund byłem przekonany że mi się udało...
-Ale Syriusz nie ma tego w sobie- przejął opowieść Tom łagodnie się uśmiechając, bracia byli bardzo do siebie podobni, może nie na pierwszy rzut oka ale przy bliższym poznaniu. Na przykład siedzieli teraz w tej samej pozycji, obaj mieli pochylone ramiona ale głowy trzymali wysoko, ręce złączone na kolanach i wzrok utkwiony w ścianie. Ten sam pusto- smutny wyraz twarzy i zaciśnięte usta- Gdy Lucjusz go tu przyniósł był nieprzytomny, tak jak i wasi rodzice. Ich kazałem umieścić w celi, a ja zająłem się twoim bratem- na te słowa obaj chłopcy spłonęli rumieńcem, co wywołało jeszcze szerszy uśmiech na ustach Toma- Tylko że w ich sprawie trzeba było coś postanowić. Nie mogłem pozwolić, żeby dalej się nad wami znęcali, nikt na to nie zasługuje a już najmniej dzieci- Reg nadął policzki
-Nie jestem dzieckiem- przerwał mu szybko i założył ręce na piersi
-Nie- zgodził się rozbawiony- Ale byłeś. W każdym razie podjąłem decyzje, wiem że gdyby ktoś to zgłosił po pierwsze gdyby nawet coś zrobili mogli by was rozdzielić , a to nie jest do przyjęcia. A istnieje szansa że pieniądze i kontakty waszego ojca dały by im bezkarność. Na to nie mogłem pozwolić. Dlatego...
-Nie żyją- zrozumiał, ale w jego oczach nie pojawiły się łzy, było może trochę ulgi ale to wszystko
-Tak- przyznał- nie ja jednak wykonałem wyrok
-Najważniejsze, że już ich nie ma- odezwał się Syriusz i po raz pierwszy popatrzył w oczy brata. Przez chwilę w pokoju panowała absolutna cisza. Tom zaczął się już niepokoić bo to przecież może się potoczyć w tylu różnych kierunkach. I tylko jeden był  tym  który oszczędził by cierpienia jago ukochanemu.
Nagle obaj chłopcy równocześnie zerwali się z miejsc i padli sobie w ramiona. Na przemian płakali i śmiali się.

Regulus dogonił Toma, który postanowił dać im trochę prywatności i wyszedł gdy Syriusz zapytał w końcu co dalej zrobią z domem i fortuną. To będzie dość długa rozmowa, bo i do zrobienia było dość dużo
-Dziękuję ci- przytulił się do zszokowanego mężczyzny- Syri już pomału tego nie wytrzymywał, bałem się o niego
-Wiesz że go kocham- on tylko poklepał go po ramieniu- i gdybym mógł zrobić to wcześniej zrobiłbym
-Wiem, i za to ci dziękuję. On zawsze opiekował się mną a nim nigdy nikt teraz ma ciebie
-Ty również- zapewnił go
-Ja mam Seva i teraz muszę do niego iść... Jeśli chcesz możemy ci służyć- przypomniał sobie
-Porozmawiamy jak skończysz szkołę- uśmiechnął się do niego i patrzył jak biegnie do swojej sypialni.

Remus długo siedział na łóżku w kompletnym bezruchu i myślał nad tym wszystkim czego się dowiedział. I był rozdarty. Z jednej strony jego przyjaciel nigdy nie wyglądał na bardziej szczęśliwego, ale pakował się w duże kłopoty, które może nawet przypłacić życiem. A tego nie chciał. No i była jeszcze jego własna niechęć. Zawsze wydawało mu się że w tej bezsensownej walce był bezstronny ciągle tak myślał. Co nie oznaczało że  pochwalał to co robi James a teraz jeszcze Syriusz.
Od samego Voldemorta nie wyczuł w prawdzie takiego zagrożenia jak od Dumbledora co nie znaczyło że go nie było.
Westchnął w końcu i wstał. Już miał wyjść gdy usłyszał ciche pukanie
-Proszę
-Remi mogę wejść?- Zapyta Syriusz uchylając drzwi
-Oczywiście- uśmiechnął się do niego
-Wiem że...- zaczął rozglądając się po sypialni, walizka wciąż była nie rozpakowana i to bardzo go zasmuciło
-Syri nie- przerwał mu- wciąż jesteś moim najlepszym przyjacielem, ale nie próbuj mnie przekonać. Jeśli kiedyś stwierdzę że dobrze postąpiłeś to sam ci to powiem. Na razie nie będę o tym rozmawiał
-Zgoda- spuścił głowę- A może chociaż obejrzysz dom?- Nie miał zamiaru go tracić
-A z przyjemnością- uśmiechną się do niego szczerze, on też chciałby żeby ich przyjaźń przetrwała
-Więc chodźmy- na usta Syriusza wpełzł jego zwykły szelmowski uśmiech i w oczach zaświecił ten dobrze znany blask.
Powoli wszystko się ułoży, musiał w to wierzyć