Rozdział 11

-Tom?- Usłyszał zaspany głos ukochanego
-Tak kochany?- Spojrzał na niego znad papierów i ksiąg
-Co robisz?- Położył mu rękę na kolanie
-Tylko czegoś szukam- uśmiechnął się do niego i wszystko zniknęło- Odpocząłeś?
-Tak- usiadł i pocałował go w policzek
-Na pewno jesteś głodny- Syriusz tylko skinął głową zamyślony- Kochany coś ci się nie podoba?- Zapytał zaniepokojony Tom widząc minę kochanka
-Wszystko jest idealne- ujął jego rękę ale się nie uśmiechnął- Myślę tylko że będę musiał wrócić do szkoły, do rodziny
-Kochany co cię dręczy?- Posadził go sobie na kolanach twarzą do siebie i objął
-Tom- wyszeptał i głos całkiem mu się załamał, bardzo rzadko płakał, nauczono go że to oznaka słabości, ale tym razem to wszystko go przerastało. Tu było mu tak dobrze, ale wiedział że to już nie długo się skończy i będzie musiał wrócić do brutalnej rzeczywistości w której coraz częściej czuł się bardzo nieszczęśliwy
-Ci... Nie musisz mi mówić- powiedział gładząc go po długich włosach, ale w środku aż się w nim gotowało, chciał pozabijać w bardzo brutalny i powolny sposób każdego kto doprowadził jego ukochanego do takiego stanu
-Chcę- popatrzył na niego, ocierając łzy- Chodzi o moich rodziców. Oni... Są bardzo surowi..
-Kochany- przerwał mu ostrzegawczo, nie znosił półprawdy
-Dodrze, to ci powiem!- Zerwał się na nogi- Oboje się na nami znęcają! Już od wczesnego dzieciństwa!
Tom podszedł do niego i przytulił bez słowa. Teraz wiedział że Narcyza miała prawo mu grozić. I przyrzekł sobie że ich dopadnie i to już nie długo.
-Już dobrze. Spokojnie- tym razem całował go po twarzy
-Tom? Muszę wracać?- Zapytał cicho gdy już trochę się uspokoił
- Wybacz, wiesz że wolałbym żebyś ze mną został- wyczarował kanapę, bo miał już dość siedzenia na trawie
-Ale nie mogę- dokończył siadając obok mężczyzny
-Jeszcze nie teraz kochany- wziął go za rękę- Ale przyrzekam ci że któregoś dnia się tobą zaopiekuję- złożył pocałunek na wewnętrznej stronie dłoni Syriusza patrząc mu w oczy
-A czy możemy...-spuścił zawstydzony wzrok, ale po chwili pewnie spojrzał na mężczyznę a jedna z jego rąk powędrowała do paska u jego spodni
-A więc to ci chodzi po głowie?- Roześmiał się Tom i zaczął go całować teraz bardziej namiętnie i to on przejął inicjatywę, popchnął go na kanapę, tak żre ten leżał,  a sam bardzo powoli go rozbierał
-Tom! - Zniecierpliwił się po jakimś czasie
-Daj mi się sobą nacieszyć- powiedział rozpinając mu spodnie i koszulę w tym samym czasie. I już gdy był nagi pod nim coś mu przeszkodziło. W kieszeni miał schowaną przypominajkę, która właśnie się odezwała.
-Kochany, wybacz ale...- pocałował go w obojczyk
-Też to czułem, penie musisz pracować- miał bardzo rozczarowaną minę i nie udało mu się tego ukryć nim mężczyzna to zauważył
-Ty jesteś najważniejszy- przysunął go do siebie
-I ja powinienem wracać- zaczął się ubierać patrząc przed siebie
-Syriuszu popatrz na mnie- Tom był zirytowany, to znowu nie szło po jego myśli.
-Tak?- Ta mina której już nigdy nie chciał widzieć na ukochanym obliczu
-Wynagrodzę ci to przy następnym spotkaniu, już za tydzień- zapiął mu rozporek i raz jeszcze wziął w objęcia
-Na prawdę?- Zapytał z nadzieją w głosie
-Wiesz że cię kocham i że gdyby to ode mnie zależało nie rozstawałbym się z tobą
-Wiem- pocałował go i wstał- Będę czekał jak grzeczny chłopiec w szkole- uśmiechnął się łobuziarsko
-Tylko pamiętaj jesteś mój i nikt nie ma prawa cię dotknąć- z tymi słowami złączył ich usta w namiętnym pocałunku i przeniósł z powrotem do domu
-Będę o tym pamiętał- przytulił się jeszcze do niego i dopiero po paru minutach odszedł by zabrać swoje rzeczy
-Kochany będę tęsknił- wziął go za rękę
-Ja za tobą też- miał łzy w oczach
-Do przyszłego tygodnia więc- i jeszcze jeden krótki pocałunek
-Tak- i już go nie było żeby bardziej się nie rozkleił.
Tom jeszcze przez chwilę obserwował go z okna po czym przeniósł się do Twierdzy bo już na niego czekali.

Syriusz tymczasem szedł ulicą wspominają ostatnią noc. Była taka jaką sobie wymarzył i ten poranek cudowny. Najgorsze było jednak rozstanie, ale to już nie zależało od nich.
I gdy tak sobie wędrował z uśmiechem na twarzy ktoś  złapał go od tyłu za ramiona i pociągnął w ciemną uliczkę
-Hej! Co jest!!- Wyrwał się napastnikowi i odwrócił w jego stronę
-Musimy porozmawiać- odezwał się Severus- Ale nie tu bądź wieczorem w pokoju życzeń sam. Reg nie może wiedzieć
-Dobrze- odszedł teraz już trochę zaniepokojony.
Skoro ten się do niego odezwał to musi być bardzo ważne a jedyne co ich łączy to jego brat więc zaczął się martwić.
Na resztę dnia pozostało mu tylko czekanie i wymyślanie w głowie najgorszych scenariuszy.